Dawne opowieści

Fascynuje konsekwencja artystycznego działania Wiesława Skibińskiego. Rozwiązywanie, z niebywałą precyzją, kolejnych wyzwań formy. Posługując się wyrazistym i rozpoznawalnym językiem, wciąż zdaje się w nim mierzyć z sobą samym. W jego grafikach tkwi siła bezpośredniego doświadczenia. Pozorna prostota graficznego gestu zderza się z wyrafinowaną subtelnością szczegółu. Ten przełamuje jego chropowatość, ale go nie zagłusza. Nie jest jednak ucieczką w oczywistość zdobniczości. Raczej jeszcze silniej wydobywa bezpośredniość widzenia i doświadczania świata. Jest w tym zawarty wielki szacunek i zaufanie do trudu pracy, ale i samej materii, w jej czystej fizyczności.

Prace powstają w sposób przemyślany, dalekie są od przypadkowości. Imponuje sprawność i rzetelność techniczna. Pozwala to artyście na podjęcie swoistego dialogu z przyzwyczajeniami naszej wizualności. Syntetyczność pracy, kształtowanej przez, zdawać by się mogło, płaskość formy, przy bliższym przyjrzeniu się pozwala wydobyć jej przestrzenność. Budowana zazwyczaj mocną linią konturu swoją finezję kształtuje kolorem. Niekiedy niepokojąco subtelnym w zestawieniu z wyrazistością czerni. Dzięki temu grafiki te nie mają w sobie niczego oczywistego. Dodatkowo uwypukla to ich minimalizujący charakter. W żadnym aspekcie nie są one przegadane. Odwrotnie, odnieść możemy wrażenie świadomej redukcji formy, sprowadzania jej do archetypicznej struktury, w której nie ma już niczego zbędnego.

Prace Wiesława Skibińskiego niewątpliwie są mocno zakorzenione w tradycji, ale artyście udaje się uniknąć niebezpieczeństwa ograniczenia przez nią. Przede wszystkim dlatego, że wciąż poszukuje. Nie wydaje mi się jednak, aby było to działanie, którego celem byłby sam eksperyment. Skupienie się na poszukiwaniach formalnych jest podporządkowane odkrywaniu adekwatnego obrazu graficznego. Zatem język, jakim się posługuje, postrzegam jako narzędzie, a nie cel. Zdaje się w tym kryć tęsknota za jednością. I nie mam na myśli wyłącznie artystycznej spójności obrazu. Raczej estetyczne doświadczenie prowadzące do ontologicznej jedni (i z tej perspektywy właściwie nie jest ważne czy nazwiemy ją bogiem, naturą, absolutem). Otwarcie na nią może wynikać z doświadczenia spójności artystycznego obrazu i świata przedstawionego.(Bartłomiej Gutowski, fragment wstępu do katalogu wystawy artysty).

Wiesław Skibiński urodził się w Limanowej w 1961 roku. W latach 1982-1987 studiował na Wydziale Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom podwójny w pracowniach miedziorytu i filmu animowanego obronił w roku 1988. Od tego czasu nieprzerwanie zajmuje się grafiką warsztatową, rysunkiem, fotografią, projektowaniem i okazjonalnie filmem animowanym. Był parokrotnie stypendystą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Otrzymał liczne nagrody w konkursach na Najlepszą Grafikę Miesiaca w Krakowie i w Warszawie. W roku 2013 w rodzinnej Limanowej w Galerii Miejskiej odbyła się retrospektywna wystawa grafik Wiesława Skibińskiego z okazji jubileuszu 25-lecia jego pracy artystycznej (za całokształt twórczości otrzymał specjalną nagrodę ministerialną).

W roku 1991 wraz z przyjaciółmi grafikami założył w Krakowie grupę twórczą TE7EM, która istnieje i działa do dziś. Ostatnia akcja artystyczna grupy miała miejsce w Dobromilu na Ukrainie latem bieżącego roku.

Prace graficzne Wiesława Skibińskiego znajdują się w kolekcjach państwowych i prywatnych na całym świecie. W Jan Fejkiel Gallery odbyły się dotychczas dwie indywidualne wystawy artysty: Grafiki (Kraków-Przemyśl-Warszawa) w 2001 r. i Grafika w 2009 r. Artysta brał także udział w zbiorowych pokazach organizowanych przez galerię,m.inn.: Kamień, Metal, Drewno, Komputer, Cracow Expo Center 1994; Grafika alternatywna, JFG, Kraków 1995; Żywioł i metoda, Galerie de la C.G.E.R. , Liege 1996, Centrum Mangha, Kraków 1997; Graficy polscy- poeci francuscy, Galerie des Franciscains, St Nazaire 1995; Visible/Invisible, Turchin Centre for Visual Arts, Boone NC, USA 2012/13.