Szukam słońca od wielu lat...

Na wystawie Małgorzaty Malwiny Niespodziewanej prezentowane są najnowsze, pochodzące z bieżącego roku rysunki, a także cykl odmiennych w swej estetyce prac wycinanych z papieru. To te właśnie monumentalne, papierowe kolaże wypełniają główną ścianę galerii, dominując w jej przestrzeni. Tytułową, ponad dwumetrową kompozycję pt. Szukam słońca od wielu lat... otaczają niewiele mniejsze Słońca i Promieniowanie, tworząc skrzydła kosmicznego tryptyku; jednorodną i spójną, przechodzącą w trzeci wymiar galaktykę.

Bliskie abstrakcji kolaże, jedynie umownie nawiązujące do wyobrażenia słońca, są ideowym lejtmotywem wystawy, projekcją marzenia, dystansem do materialnych ograniczeń codzienności. Powrotem na ziemię, ku bliższym ciału przedstawieniom figuratywnym, jest prezentowana w sąsiedztwie kolaży kolekcja rysunków. Ich tematem, od dawna już obecnym w twórczości artystki, jest przedstawienie kobiety. Jej życie doczesne, jak i nie pozbawione ambiwalencji aspiracje duchowe i emocjonalne, podkreślają motywy archetypiczne ( łzy, włosy, rany, serce, usta). Ważnym odniesieniem jest tu problematyka tradycji, zakorzenienia, domu i rodziny ( Korzenie, Ognisko domowe). Wymowa tego ambitnego programu w interpretacji artystki nie jest bynajmniej jednoznaczna. Korzenie jako metafora mają potencjał twórczy, ale i krępujący. Ognisko rozpala wspólnotę, ale może mieć też moc niszczycielską. W rodzinnym pejzażu pojawiają się więc także i Domy łez. Domyślamy się, że dla tych treści właściwą formą będą przedstawienia figuratywne. Rysunki są zróżnicowane, w formacie i wyrazie zdecydowanie bardziej kameralne od kompozycji kolażowych. Artystka potrafi być skupiona i precyzyjna, ale i spontaniczna w szybkim szkicu. Obok klasycznej techniki ołówka z równą swobodą posługuje się kredką, akwarelą, temperą, pisakiem archiwalnym. Nadal ważnym elementem kreacji jest papier; japoński ręcznie robiony, papier z lokty. Obok ujęć figuratywnych, wręcz surrrealnych w figuratywnej aranżacji, uprawnionym elementem wyobraźni artystki jest nadal abstrakcja. To abstrakcja, świadoma swych walorów duchowych, jest awersem dwustronnych rysunków Bogini mocy, Bogini słońca, ale i Bogini łez, choć artystka na rewersie znajduje dla swych heroinprzedstawienie figuratywne. Trudno zdecydować, które wyobrażenie jest nam bliższe. Idea i konkret zdają się być zespolone razem.Uwolnione od obsesyjnej problematyki, a zarazem i cielesnej powłoki, pełne wigoru, barwy i blasku są Słońca I, II,III. Te rysunkowe miniatury każą myśleć o wczesnych abstrakcjach Andrzeja Wróblewskiego i Jerzego Nowosielskiego, przede wszystkim jednak wiążą się ideowo z tytułowym na wystawie kolażem Szukam słońca od wielu lat...

„Wystawę można porównać do budowy książki. Główne dwa rozdziały oparte są na motywie słońca oraz jego rewersie (cieniu, mroku), które tworzą prace (podrozdziały) zawierające stałe elementy, do których powracam od ponad dwudziestu lat w swojej twórczości, a więc: łzy, włosy, rany, serce. Nowym wątkiem, który pojawi się na wystawie jest temat domu, a w zasadzie relacja kobieta-dom. Odnoszę się zarówno do pojęcia domu jako dziedzictwa, rodzinnych korzeni (Ziemia, Ognisko domowe, Dom kobiet, Gniazdo domowe, Drzewo rodzinne, Bodyguard 1 i 2), jak również domu mogącego być elementem uwięzienia, samotności czy przemocy (Domy łez, Zatruty ogród, Rykowisko). Zaprezentuję również serię prac przedstawiających Boginie (Słońca, Mocy, Łez, Nocy). To rysunki dyptyczne (podwójne, dwustronne). Rewers jest przedstawieniem figuratywnym, z kolei awers – abstrakcyjnym. Ta dychotomia stała się charakterystyczna dla moich ostatnich działań artystycznych, gdzie łączę świat przedstawiający (czasem nawet narracyjny) ze światem abstrakcji czy geometrii. Cykl Szukam słońca od wielu lat… wpisuje się w serię wystaw, które poświęciłam kobietom (Bajki, 2010, Złe, 2014, Strefa snu, 2017, Dzikie słońca, 2016, Katarzyna, Maria, Erna, 2020, Siostry, 2021).” Komentuje prezentowaną na wystawie kolekcję artystka.