Pierwsze spojrzenie na grafiki Stanisława Wejmana z ostatnich kilkunastu lat wywołuje wrażenie różnorodności, którą trudno ogarnąć. Bliższy kontakt pozwala jednak wyłowić dominujące tendencje artystyczne, określić logikę ich zmienności, a nawet pokusić się o próbę zarysowania zasady twórczej określającej dzieło artysty.
18 II - 5 III
[...] Artysta w pełni wykorzystuje stworzone przez siebie warunki. Ogarnia spojrzeniem twardą skałę, głębię wód i przejrzystość nieba. Nie jest to metafora, w grafikach Wejmana z tego okresu często spotykamy się z trójdzielnym podziałem kompozycyjnym. Kosmicznej perspektywie towarzyszy namacalne zauroczenie bogactwem materii ożywionej i martwej. Z pasją rysuje kamienie i muszle, setki nieokreślonego drobiazgu, ryby, ryby monstra i groteskowe potwory wodno-lądowe. Te akwatyczne pasje zainaugurował proroczy Sen o skalistej plaży i wielkiej rybie (1979), który ziścił się po latach na wyspie Bornholm, gdzie krzemienne skały schodzą się do Bałtyku. Twórczość Wejmana w tym okresie to prawdziwa przygoda rysunku. Artysta snuje opowieści pełne zagadkowej, onirycznej symboliki. Jest to poetyka półtonów i szczególnego pietyzmu, ale i jest poczucie humoru, choć humor to często cierpki i sarkastyczny. Problemem stają się ograniczenia płyty graficznej. Nadchodzi moment, gdy opowieść trzeba przerwać, choć jak zwykle w ostatniej chwili wiele jest jeszcze do dodania. ( Ileż dramatów u Wejmana rozgrywa się na krawędzi płyty !). Artysta znalazł jednak sposób na nieokiełzaną potrzebę narracji. Od kilku lat, płyta po płycie, powstaje fresk, nigdy dotąd nie pokazywany, który zdaje się nie mieć końca. Wydaje się, że przejął on część „literackich” pasji, a także część formalnych zobowiązań rysownika.[...]
Jan Fejkiel
ul. Sławkowska 14