Krzysztof Skórczewski należy do elity artystów uprawiających miedzioryt, technikę graficzną ,która, zdawać by się mogło, została już zapomniana. Wybór miedziorytu jako autorskiej techniki był u Skórczewskiego w pełni świadomy, była to też decyzja odważna. Podejmując ją artysta nawiązywał bowiem do nie byle jakich tradycji sztuki dawnej. Mając za swych antenatów Durera i Mantegnę, musiał mieć jasnąświadomość celów ku jakim zmierza ,tym bardziej że współczesność nie dostarczała wzorców, a rola twórcy artystycznej galanterii nie wchodziła w grę. Ryzyko podjętej przez niego decyzji było tym większe, że mimo młodego wieku był już twórcą uznanym .
1 - 15 XII
Debiutował pracami zgoła odmiennymi od dzisiejszych. Były to duże kompozycje wykonane w technice linorytu. Prace te zostały dobrze przyjęte , a po uzyskaniu w 1972 roku nagrody na Krakowskim Biennale Grafiki i nagrody wiedeńskiej Albertiny młody artysta z dnia na dzień stał się sławny. Nie przeszkodziło mu w to w dalszych poszukiwaniach. W kilka lat później podjął studia w Królewskiej Wyższej Szkole Artystycznej w Sztokholmie,gdzie poznał miedzioryt.
Spośród niewielu współczesnych artystów uprawiających tę technikę Skórczewski należy do najwybitniejszych. Od ponad dwudziestu lat w swej krakowskiej pracowni z benedyktyńską pracowitością tworzy prace, które zadziwiają koneserów, profesjonalistów, ale i zwykłych odbiorców. Każdą odbitkę graweruje i drukuje własnoręcznie, mimo to co rok przybywa kilka nowych prac. Sztuce tej podporządkował swe życie.
Skórczewski nie dba o modę, jego twórczość jest też zaprzeczeniem tak częstego dzisiaj pośpiechu , efemeryczności i ekstrawagancji. W czasach powszechnego relatywizmu przywołuje wartości stałe i niewzruszone, a treściom ,które ma do przekazania nadaje formę precyzyjną i wyrafinowaną. Obok talentu stoi za tym kawał uczciwej, rzemieślniczej roboty .Skórczewski jest więc człowiekiem trochę nie z tego świata, co także wzbudza zainteresowanie i szacunek. Z racji uprawianej techniki jest konserwatystą, tradycyjny warsztat potrafi jednak natchnąć współczesną wrażliwością.
Najczęściej rytuje postać ludzką i architekturę. Przedstawieniom tym nadaje niepokojące znaczenie. Ma wyobraźnię romantyka, bardziej interesuje go świat tajemniczy i zagrożony niż doskonały w swej skończoności. Nienaganny warsztat grafika , klasyczny rysunek kontrastują z katastroficzną wizją "Potopu", rozpadającą się "Wieżą Babel" czy porośniętą trawą lub wiecznym rusztowaniem "Katedrą" . [...]
Jan Fejkiel
ul. Sławkowska 14