[...] Przy pozornym chłodzie sztuka Teodora Durskiego wyzwala gorące emocje. Durski stosując „obiektywny” opis, ma namiętną i monumentalną, wręcz tytaniczną wizję człowieka. Fascynuje go istnienie na przekór prawom anatomii i grawitacji, a wiec wbrew rzeczywistości. Czy w tym przejawia się sprzeciw artysty wobec cielesnych ograniczeń i poszukiwanie wolności?
21 I - 4 II
Postać ludzka przedstawiana jest bowiem w momentach największego napięcia, ekwilibrystycznego wręcz wysiłku, który może być kojarzony z wyczynem sportowym. Pomimo napięcia i dynamiki nie ma tu ani naturalizmu, ani ekspresjonistycznego rozdarcia. Figury są posągowe, zamrożone, pogrążone w letargu. A jednak instynktownie dążą ku doskonałości, co nie zawsze się udaje. Pną się wzwyż, lub zniżają loty Ten wektor etyczny podkreślają zdecydowane kierunki; pion-poziom. Nie wpływa to na przeznaczenie, bo człowiek Durskiego ma niewielką wolność wyboru; wpisany jest w geometrię ograniczeń. Racjonalizm niczego tu nie wyjaśnia, a leonardowski, optymistyczny wzorzec homo ad quadratum może odejść do lamusa. Człowiek Durskiego spętany jest nie tylko przez geometryczną klauzurę lecz i ingerencję z zewnątrz, którą symbolizują obcięte lecz ruchliwe i wszechobecne ręce, nośnik rytuałów ale i dyrektyw, gestów przyjaznych lub brutalnie ingerujących w prywatność.[...]
Jan Fejkiel
ul. Sławkowska 14