Mimo podobieństwa kształtu Siedzące Anny Sobol-Wejman mają swój wewnętrzny puls, odmienny ton i posiew koloru. Oszczędność pierwszych prac nie obowiązuje już w dalszych odsłonach cyklu. Dodatkowo pojawia się szkicowy cień postaci, a także proste przedmioty: krzesło, stół. Ale przede wszystkim uruchomiona zostaje pamięć graficznych znaków , którymi Siedzące zaznaczają swą obecność i komunikują się z otoczeniem: gmerki średniowiecznych artystów przywiezione z Urbino, monotonny zapis alfabetu Morse’a, łańcuch DNA...
Mimo podobieństwa kształtu Siedzące Anny Sobol-Wejman mają swój wewnętrzny puls, odmienny ton i posiew koloru. Oszczędność pierwszych prac nie obowiązuje już w dalszych odsłonach cyklu. Dodatkowo pojawia się szkicowy cień postaci, a także proste przedmioty: krzesło, stół. Ale przede wszystkim uruchomiona zostaje pamięć graficznych znaków , którymi Siedzące zaznaczają swą obecność i komunikują się z otoczeniem: gmerki średniowiecznych artystów przywiezione z Urbino, monotonny zapis alfabetu Morse’a, łańcuch DNA, szeregi losowych liczb, imiona osób i inne znaki przyjaźni. Coraz częściej ślady te zastępują samą postać, stają się jej ekwiwalentem, graficznym wykresem, jak w zapisie EKG siedzącej w jednej z kompozycji. W innej sytuacji przypominają ślad niegdyś użytkowanej przestrzeni. Nostalgiczny „ozalid” planu domu rodzinnego z owalnym pokojem artystki, czy surowa geometria współczesnej pracowni na poddaszu. To tło buduje znaczenia wokół Siedzących. Włącza je w rytm życia i nieuchronnego upływu czasu. Bo to czas jest tematem tych prac. Dodajmy, tematem nie nowym , od dawna obecnym w twórczości artystki. To tylko nowe znaki czasu odmierzanego sekwencją kariotypu, upływem dni w kratce osobistego kalendarza, odstukiwaniem graficznych alfabetów, nieśmiertelnością żyjącej w nas architektury, a także, co urasta do metafory, rytmem bijącego serca.( Jan Fejkiel, fragment wstępu do katalogu wystawy Anny Sobol-Wejman pt. Siedzące ).
ul. Sławkowska 14