W jednym zdaniu, najprościej - grafiki Wiesława Skibińskiego po prostu są piękne. Artysta świadomie sytuuje się na obrzeżach nośnych fal współczesnej kultury wizualnej. Pozwala mu to na obronę i rozwijanie swojego własnego widzenia. Konsekwentnie buduje artystyczny świat, w którym nie boi się eksperymentów, trudnego łączenia technik. A jednocześnie posługuje się językiem, który jest zrozumiały dla bardzo różnorodnego odbiorcy. Nazwałbym go wielowarstwowym. Operuje bowiem różnymi przestrzeniami, na których możliwa staje się komunikacja z tymi pracami. Począwszy od najprostszego wizualnego kodu – plastycznej atrakcyjności czy podobania się, do czego nie jest konieczne szczególne artystyczne znawstwo czy wrażliwość. A zarazem może przenieść on ku bardziej wysublimowanej percepcji, w której doświadczamy estetycznego wymiaru tych prac.
Szczególnie warto tutaj zwrócić uwagę na artystyczny efekt monumentalności, jaki nadaje artysta rzeczom zwyczajnym. Otwierać może on na estetyczne doświadczenie wzniosłości, prowadzące do przeżywania piękna. Obok tego jest też poziom dyskursu warsztatowego. Swoistego zmagania się z materią. A jednak nie walki z nią. Artysta zdaje się jej poddawać, a jednocześnie powoli przesuwać wynikające z niej ograniczenia. Przypominać to może nieco wieloletni trening sportowy, gdzie z upływem czasu powoli przekraczamy swoje fizyczne ograniczenia. A jednocześnie jest w tym też i język dyskursu z tradycją, a właściwie dwiema: tradycjami i kultury ludowej i historii grafiki. Nota bene samo zbliżanie się tych dwóch przestrzeni w historii grafiki polskiej ma już swoją wieloletnią tradycję narosłą przez cały wiek XX. ( Bartłomiej Gutowski, fragment wstepu do katalogu wystawy artysty).
ul. Sławkowska 14