Prowadzimy działalność handlową, wystawienniczą oraz edytorską, współpracujemy z instytucjami artystycznymi i artystami reprezentującymi różne orientacje i generacje twórcze.Organizujemy wystawy indywidualne oraz zbiorowe w kraju i zagranicą:
Prowadzimy działalność handlową, wystawienniczą oraz edytorską, współpracujemy z instytucjami artystycznymi i artystami reprezentującymi różne orientacje i generacje twórcze.Organizujemy wystawy indywidualne oraz zbiorowe w kraju i zagranicą:
Wpływy, którym świadomie i z pełną akceptacją ulegał Henryk Ożóg należy rozpatrywać w kontekście poetyki postmodernizmu. Można nawet mówić o nonszalancji w żonglowaniu motywami i fragmentami rzeczywistości. Jednak źródłem prawdziwej fascynacji i pasji jest dla Ożoga warsztat grafika. Tu kończy się żartobliwy dystans. Artysta nie ma sobie równych w napięciu wyrafinowanej kreski dzielącej czerń i biel (sucha igła), intensywności barwnej plamy akwatinty, aksamitności miękkiego werniksu. Forma nie służy jednak budowaniu zwartej kompozycji i przekazywaniu czytelnej historii...
W swych działaniach Ewelina Małysa jest spontaniczna, pracuje na granicy błedu i prowokowanej nieporadności. Wpływ tych doswiadczeń potrafi wykorzystać. Tak jak i wczesniej tworzy cykle, gdzie pewne elementy kompozycji powtarzają się, uzupełniają i rozwijają w nowych kontekstach. To te właśnie prace znajdują sie na dzisiejszej wystawie. W litografii akces Eweliny Małysy do nowoczesności jest oczywisty. Płaskość i plakatowość jest częstym wyróżnikiem współczesnego malarstwa. Binarna opozycji plusa i minusa, akcentująca wartości graniczne i rudymentarne, znajduje zastosowanie w języku komputerowym jak i w „hasłowym”, zglobalizowanym opisie rzeczywistości. Małysa jednak na każdym kroku zdradza to, co modne, zanurzając się w pulsującej mistyce znaku. W ten sposób plus może być odczytany jako krzyż i choć odniesienie religijne nie jest tu jednoznaczne, to kontekst przestrzeni graficzno-malarskiej, w której występuje, może odwoływać się do szeroko pojętej transcendencji. (Jan Fejkiel, fragment wstępu do katalogu wystawy Eweliny Małysy pt. Plus, minus, nieskończoność)
Tym co łączy wcześniejsze prace Anny Sadowskiej i Agniszki Berezowskiej z najnowszą kolekcją jest spontaniczna reakcja na świat i zdarzenia wokół. Liczy się przede wszystkim pierwsze wrażenie i jego zjawiskowość. Najważniejsza jest siła wyobraźni, odwaga podejmowania decyzji i nieomylny instynkt formy. Grafiki te, surowe i nie uładzone, oddziałują na emocje - refleksja rodzi się po czasie...
Dyscyplina geometrii, precyzja wykreślania pionu i poziomu, zapewne jako alternatywa bardziej spontanicznych możliwości rysunku, od dawna pociągały Zbigniewa Biela. W pełni jest to widoczne w uzupełniającym Miasta cykluFasady. Iluzoryczne ściany-atrapy podejmują grę na granicy przestrzeni otwartej i zamkniętej, płaskości i głębi, organizacji i przypadku...
[...] Krzysztof Skórczewski nadaje miedziorytowi kształt współczesny, odwołując się przy tym do sfery znaczeń podstawowych, archetypicznych. Zapewne dzięki tym ideowym odniesieniom i mistrzostwu formy, jego grafiki są tak atrakcyjne dla odbiorców. Bez względu na wiek i zainteresowania gotowi są podjąć z dziełem artysty intrygująca grę. Wprowadzani są w gęsty labirynt rysunku i wyrafinowaną dramaturgię czerni i bieli. Artysta dzieli się swym talentem z otoczeniem, ale i wymaga uwagi...
Powstanie „Chorągwi” zbiega się ze zmianami w życiu prywatnym Panka; przeprowadzką z rodzinnego mieszkania w Prokocimiu, gdzie w trudnych warunkach powstawały jego drzeworyty. Teraz jest sam na krakowskim Kazimierzu, gdzie przy ul. Szerokiej dostał pracownię, w której pozostanie do końca życia. To ważna dla artysty zmiana miejsca i środowiska. O ile przed wojną w rodzinnym Tarnowie otaczało go , jak wspomina, rzemiosło, a w późniejszym Prokocimiu kolejarze, o tyle Kazimierz dostarcza mocniejszych wrażeń.
[...] Monika Cichoń zajmuje się sztuką figuratywną, a postać ludzka jest niemal jedynym tematem jej grafiki, rysunku, malarstwa, książki artystycznej. „Ciało człowieka jest jak papier - przyjmuje i zapisuje w sobie i na sobie emocje i doświadczenia, jest najbardziej pierwotną i naturalną lekturą”- pisze artystka. Potrafi skupić się na „naturalnej lekturze ciała”. Odczytuje znaczenie gestu, rozumie języka ciała. Punktem wyjścia jest obserwacja samej siebie i otoczenia, ale też bierze pod uwagę „figury ekspresyjne” z przeszłości...
Malwina Niespodziewana podróże podejmowała zawsze. To właśnie podróż jest właściwą metaforą dla jej intelektualnego niepokoju, potrzeby nowych doświadczeń, studiów, refleksji nad sobą, sztuką własną i obcą , którym daje wyraz w systematycznie, od lat prowadzonym dzienniku i szkicowniku. [...] Wschód jest dla artystki odkryciem samej siebie w kontekście innych, „obcych”, wśród których żyje i pracuje...
[...] Hanka Michalska w wirtuozerski sposób opanowała schillerowski „instynkt gry”, który pozwala jej balansować między pozornymi przeciwieństwami, tworząc całości jednocześnie harmonijne i rozedrgane: między żywiołem i ładem, anarchią i porządkiem, chaosem i kosmosem.
Pierwsze aranżacje w prostokątach, ujmujące w niezobowiązującym kadrze „imprezowy” ruch; póżniejsze kompozycje oparte na motywie „big bangu”; i wreszcie niezwykle subtelne „tessery”, na które składają się dwie różniące się szczegółami ...
[...] Po kilku latach przerwy, już w nowym tysiącleciu, artysta ponownie podejmuje pracę nad cyklem. Architektura nadal odgrywa tu ważną rolę , choć prezentowana jest w formie bardziej abstrakcyjnej. Rysuje płaskie, schematyczne plany świątyń, symetryczne fasady klasycystycznych budowli, kartograficzne labirynty idealnych miast. Architektoniczne wykresy na ogół wypełniają centralną część kompozycji nałożonej na tło przetartej, jak gdyby spłowiałej pod wpływem czasu barwy; błękitu lub oranżu. Można odnieść wrażenie, że rysunek nie jest już oryginałem lecz cytatem...